میلادفرخنده

اشاره

در هفدهم ربیع الاول ، فرشتگان عرش، در انتظارند تا سرزمین مدینه از درخشش ششمین آفتاب امامت، منور شود. در خانه امام محمد باقر علیه‏السلام ، چشمه چشم‏های منتظر می‏جوشد تا از دیدن رخسار کودکی یوسف‏جمال، زلال شود.عاقبت، انتظار به پایان می‏رسد. ششمین حجت خدا چشم برجهان می‏گشاید.
برای رسیدن به حضرت دوست. حدیث زیبایش هنوز در صحیفه روزگار می‏درخشد که فرمود: «ما برگزیدگان خدا، راه روشن به سوی خدا و صراط مستقیم هستیم». آری، خاندان نبوت، چراغ‏های هدایت انسان‏هایی هستند که به دنبال سرزمین نور و روشنایی‏اند.

*******
صبح صادق

زینب مسرور
اندیشه در حیرت است از کسی که بهتر از او را، هیچ چشمی ندیده، هیچ گوشی نشنیده و در هیچ قلبی راه نیافته...؛ او، آیینه ذات پروردگار بود و می‏دانست هر آنچه را در آسمان‏ها و زمین و بهشت و دوزخ بود؛ از گذشته تا آینده. او هر آنچه داشت، از خدا داشت و «قرآن» که «بیان کننده همه چیز است».
دولت‏هایی پوشالی در نبرد بودند و جدال؛ یکی با کژ اندیشه‏هایی محال و دیگری در حال زوال و... «حال» بهترین مجال برای آن‏که «شیعگی» جان بگیرد و اسلام، سامان. او بیشتر از همگان، هر چیز را برایمان باز گفت و خویش آن سان بود، که می‏نمود. و «شیعه» منسوب به اوست؛ آیا ما پیروانی صادق هستیم؟
فرزند آسمانی مدینة الرسول، با سی و چهار سال احیاگری و اهتمام، شیعه را یک‏سره «جعفری» کرد. عطر خوش عرفان، کلام، فقه، عقاید و... از جانش می‏تراوید و در جای جای جهان می‏پیچید؛ آن‏گونه که هزاران شاگرد را در مکتبش پرورانید.

*******
امام جعفر صادق، از آسمان آمد

رزیتا نعمتی
آن روز، در خانه اُمِّ فروه، آسمان به زمین پیوند خورد.
قابله، سراسیمه بیرون دوید و مژده میلادش را داد.
راز ماندگاری نوزاد امام باقر علیه‏السلام ، حکمت الهی سینه‏اش بود که او را به جایگاهی رساند که تنها در مسجد کوفه، 900 تن از شاگردان آن امام می‏زیستند و کاروان‏ها، آوازه علم حضرت را به شهرها می‏بردند. صبح صادق آمد تا جریان امامت را به روشنایی پیوند زند:
امام جعفر صادق از آسمان آمد
به جسم خسته عالم دوباره جان آمد

*******
وقف علم و معرفت

حجت ششم! عصر تو، عصر جنبش غالیان و جنبش خوارج بود. ولی تو همواره خود را با درایت کنار کشیدی و نیم قرن از عمر شریف خود را وقف علم و معرفت کردی؛ مدتی در مدینه و سپس در عراق.
آن روز که خلافت منصور عباسی را پیش‏گویی کردی، حتی دشمن نیز اقرار به این کرد که تو را باید «صادق» لقب نهاد.

*******
پایه‏گذار مکتب سبز جعفری

تو ـ استاد نسل معاصر خود بودی. سیاست و ملک را به خواستاران آن واگذاشتی و میوه‏های محضر علم تو، یکی یکی رسیدند؛ مالک، ابوحنیفه، جابربن حیان و هزاران هزار دیگر. تنها با دست‏های تو بود که عرفان در اسلام ریشه دواند و مکتب مردم‏سالاری و تعادل اندیشه، شکل گرفت. شیعیان را به گرد شمع وجود خود جمع کردی و آن روز بود که تدبیر تو در رفتار، تسلط تو را بر همه امور نشان می‏داد؛ روش معتدلی که از راه کشف و کرامت به تو رسیده بود.

*******
مدهوش صبح «صادق»یم

فاطره ذبیح‏زاده
سپیده صبح صادق، دمیده از سمت اشراق مدینه! لعل لب فرشتگان، مترنم از نوای خوش بشارت است؛ بشارت آمدن کودکی از تبار صالحان و هادیان!
فرشتگان، سر از حجره‏های آسمان برآورده‏اند تا رد روشن شهاب جعفر صادق علیه‏السلام را تا کهکشان دامان پاک و پرستاره «ام فروه»، بدرقه کنند. دشتی از اقاقیا و داوودی، تا پای خانه پرنور باقرالعلوم صف کشیده‏اند و چشم دوخته‏اند بر جمال بی‏مثال گل تازه دمیده‏اش.
شور و شوق، به سماع آمده است در دیدگان خیس شیعیان علی. امشب، نور سینایی صادق، بر قلب طور مدینه تابیده است و عاشقان ولایت، مدهوش جلوه پرفروغ و ربانی اویند.

*******
مقدمش گلباران!

هفده ربیع، بهاری‏ترین فصل اهل زمین است. در نیلوفرانه قدوم ختم رسل، برای روشنی دیدگان جد عزیزش، نور در دیدگان منتظر آینه‏ها پراکنده‏اند؛نور عالم‏گیر صادق آل احمد را!
مولای عطوفی آمده است که در تاریکی شبانه کوچه‏های مدینه، به رسم علی علیه‏السلام ، انبان نان فقیران بنی‏ساعده را بر دوش می‏گرفت. زبانش از ذکر خدا لبریز بود و بیش‏تر روزهایش به روزه سپری شد. پینه دستانش، آشنای دیرینه بستان‏های مدینه بود.
آری! صادق آل محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ؛ آمده است؛ صابر راه حق و رئیس مذهب عشق، آمده است. قدومش گلباران!

*******
علم اولین و آخرین

«صبر»ش چنان بود، که در مصیبت‏ها همگان را به شگفتی وامی‏داشت. «عفو»ش آن سان که برای آمرزش دشنام‏دهندگان خویش، به نماز برمی‏خاست و هدایتشان را در دعا از خداوند می‏خواست.
«سخاوت»های پنهانی‏اش، شبان تارِ مدینه را روشن و دل‏های تهی‏دستان را بسی خشنود می‏ساخت.
«عبادت»ش، چندان عاشقانه بود، که پیوسته او را در ذکر و روزه و نماز، به درگاه آن یگانه بی‏نیاز می‏دیدند و علمش چنان بود که در مکتب او، چهار هزار شاگرد، از مخالف و موافق، بهره می‏برد.

*******
از صدف «قال الصادق»

حجت ششم! مسجد مدینه، آذین شده است برای طلوع انوار آسمانی فقه تو.
ستون‏هایش، گوش سپرده‏اند، شیوایی کلام فاضلانه‏ات را.
وجب به وجب زمین مدینه، عطر ملکوت گرفته است.
ملائک، بال گسترده‏اند بر خاک راه تو تا پابوس احیاگر آیین محمدی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله باشند.
فقه، می‏جوشد از لحظه‏های پرنور و صادقانه‏ات. «قال الصادق»های تو، ستاره پاشیده است بر تارک چند صدسال اجتهاد و فقاهت. مکتب توحیدی‏ات، در لحظه لحظه «شیعه بودن» شناور است.
یک عمر، درّ گران‏بهای احکام خدا، از صدف «قال الصادق» تو تراویده است. از هشام‏ها و مفضل‏ها، تا شیخ مفیدها و بحرالعلوم‏ها، از خوشه خوش‏رنگ و بهشتی کلام تو روییده‏اند.
مولا جان! شیعه اگر زنده است، شیعه اگر پویاترین مکتب دنیاست، شیعه اگر اوج گرفته بر آسمان بالندگی، همه به یمن تلألوی علم لدنی توست.

*******
در مکتب جعفری‏ات

مصطفی پورنجاتی
امروز، روز میلاد مشق دانایی است؛ روز تحریر حکمت و شکفتن معرفت.
صادق آل محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ! از سرزمین درس و مکتب جعفری‏ات، از آن منبر و مسجد و محراب، پژواک درس‏های تو هنوز به گوش می‏رسد.
کتاب‏های حدیث، مفتخرند که تبارشان به کلام تو ختم می‏شود و طعم دانایی، با تکرار ترکیب‏هایی از کلام توست که در کام جان‏ها نقش می‏بندد.
آهنگ اندیشه‏های بیگانه، از دورها تا دل اسلام‏آوردگان شهر سفر می‏کرد و بر ذهن‏ها و زبان‏ها می‏نشست. در آرامش آب‏ها، موج‏ها و طغیان‏هایی برمی‏کشید و بی‏تاب می‏کرد، فرقه‏ها و نحله‏های رنگارنگ را.
غوغا و اضطراب برپا شده بود؛ معرکه‏ای از رأی‏ها و نظرها.
تو، پرستار لطافت قلب‏ها، دست بخشایش را بازگشودی و به انتظار پرسش‏ها و ابهام‏ها پایان دادی.
عطش و حیرت، زیر باران دانایی که از تو می‏بارید، سیراب و آرام می‏شد.

*******
آیینه صداقت

سید علی اصغر موسوی
هفدهمین روز از بهارانه ربیع است!؛ بهاری در بهار مدینه شکوفا شد و آسمان، تمام توجهش به زمین است.
کوچه‏های محله «بنی‏هاشم»، عطر گل‏های «محمدی» می‏دهد و این مناسبت زیبا با نام و یاد پیامبر عشق و آیینه جمال دلارای الهی، محمد مصطفی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، متبرک است.
گویی آسمان، در برابر زمین به تواضع ایستاده است و پرده از روی اسرار خود برداشته؛ ناشناخته‏هایش آشکار و انوارش فراگیر شده است.
چیست این شادمانه آسمان و زمین؟
چیست این شور پنهان در هیجان کاینات؟
کیست این که می‏آید از کانون مهر؟
کیست این که می‏ریزد به دامان بهاران، شور عشق؟
.... «آب زنید راه را»، می‏آید از کانون عشق، نوری که آفاق را به «تصدیق نامش» فرا خواهد خواند.
می‏آید از سمت آسمان، آیینه‏ای که پرتو انوار الهی را در سراسر زمین خواهد گسترد.
می‏آید «پیام آوری» که پیک علوم آسمان و زمین، به «صداقت» کلامش سوگند خواهند خورد و نامش در ذهن کاینات فراگیر خواهد شد.
شکوهمندی که گیرایی کلامش، نغمه‏های آسمانی را به سکوت وا خواهد داشت!
قرآن به تفسیر علوی‏اش خواهد بالید و تشنگان حقیقت، آستان نشین درگاهِ کبریایی اش خواهند شد.
«کیمیای» کلامش را «جابر بن حیان»؛ صداقتِ «فقه»اش را ابو بصیر و روایت حدیثش را «زرارة بن اعین» و ... تکثیر کرد.
می‏آید از سمت بهاری‏ترین فصل هستی، تا در دامان عصمت «خاتونی»، به بزرگی و عزّت برسد در علم و عصمت، در عفت و تقوا، در ایمان و شرافت، در ذات و نسب!
بانویی که «صادق»ترین «آیینه صداقت» را برابرنگاه آسمان خواهد گرفت تا افلاکیان پی به عظمت «آل اللّه» ببرند!
آیینه‏ای که بازتاب نور الهی در زمین است و از پرتو شعشعه ذاتش چراغ «ششمین شاخه طوبا» روشن شده است!
می‏آید، «امامی» که بر قلّه سترگ دانش خواهد ایستاد و جاهلان عصر را صلا خواهد داد.
می‏آید، «امامی» که در عصر استبداد و جهل، کشتیبان تنها سفینه حقیقت «تشیّع علوی علیه‏السلام » خواهد شد تا در گردابِ «دین شویی» امویان و عبّاسیان، سرگردان نماند!
می‏آید «امامی» که عظمت «فقه جعفری»اش، راه گشای، تمام بن بست‏های فکری خواهد شد و به پرچم سبز تبارش، اعتباری پایان‏ناپذیر، خواهد بخشید.
می‏آید تا با «ید بیضای» دانش، پیروان نور را، به سرمنزل مقصود، راهنما باشد.
حضور حضرتش، فرصتی زیبا و قسمتی زیباتر از تقدیرات الهی در سرنوشت ماست؛ مقدمش گلباران و نام عزیزش، قرین صلواتمان باد؛ اللهم صل علی جعفر بن محمدٍ الصادق علیه‏السلام

*******
منطق آفتاب

امیر مرزبان
به اولین فصل سبز سال سوگند! این که آمده، خود فروردین است.
این کودک نو رسیده که منظور همه دقیقه‏های امروز است؛ راستگو همچون پدر... شریف همچون مادر، لطیف همچون تمام خاندان بهاری اش.
خانه پنجمین امام، امروز برای کودکی آذین بسته که آمده تا ستاره ششم آسمان ایمان باشد.
یا صادق آل محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ! تو خلاصه همه صداهای منبسط شده تاریخی؛ معلم همه عشق، آموزگار شعر و شور و شروه.
آقا سلام! توی کلاس سبز تو جایی برای پاهای ناتوان من هست؛ جایی برای خستگی شانه‏های جاهل، تا بنشینم و در زُلال چشم‏های تو زُل بزنم؟
آقا! محبت تو یعنی شاخه پُر بار شیعه.
شیعه، صدای نفس‏های تو را توی هر کتاب می‏شنود.
هر چه دارد، از منطق آفتابی تو دارد.
«به رغم مدعیانی که منع عشق» می‏کنندمان، هنوز هم جمال تو حجّت است؛ موجه‏ترین حجت ما.
ای حجت خدا. برایم صلوات، معنای تازه دارد.
تو آمدی تا بفهمند این پیراهن پوسیده بر تن خلفای جور، اسلام نیست.
آمدی تا راه سُرخ ستاره را ادامه بدهی... دلم برای کودکی امشب پر می‏زند که علم، گوشه نشین مکتب اوست، خضر، سالک راهش و عیسی طفل نوآموز کرامتش.
خدایا! من به صداقت این لحظه‏ها، به روح نورانی صادق الائمه، به علم آسمانی‏اش نیازمندم.
خدایا! جاهلم به آن چه که تو مقدر آسمان‏ها و زمین کرده‏ای. جاهلم به همه علوم.
خدایا! مرا به حلقه شاگردان او برسان. مرا به زلال دانش جعفری مهمان کن.
خدایا! دلتنگ قدم زدن در همان حوالی که او رد می‏شود هستم؛ همان جا که درس نور می‏داد، به همان اطاق که آمد تا درس مهر بدهد.
خدایا! دست‏هایم بهانه دارند. دست‏های بهترین آموزگار را بر سرم بکش؛ راستگوترین آموزگار.

*******
شانه به شانه بهار

معصومه داوود آبادی
«کسی که بمیرد و امامش را نشناسد، بمانند مردن جاهلیت مرده است».
سلام بر تو ای خزانه دانش خداوند، ای ششمین ستون معرفت، ای آن که خون زلال فضیلت و علم، در رگ‏های تو جریان دارد! صداقت، وامدار چشمان آینه گون توست و مذهب همیشه سبز شیعه، در پناه دست‏های مدبّرت به گُل نشسته است.
سلام بر تو که هفدمین روز ربیع، با گام‏های نورانی‏ات آغاز می‏شود و خاک مدینه را تپش‏های مقدس قلبت به شکفتن می‏خواند.
راست کرداران، آئین تو را به عاریت گرفته و راست گفتاران، هجای لب‏هایت را به سرمشق نشسته‏اند.
تو صادق آل محمدی. آن گونه بزرگی که خجستگی ولادتت، با میلاد بزرگْ پیامبر خداوند مقارن شده است. هنوز صدای رسای تدریست، گوش فرزندان تاریخ را می‏نوازد و شاگردانت، برجسته‏ترین چهره‏ها در گستره علوم فقهی و طبیعی به شمار می‏روند. تو آن رود بزرگی که تا جهان باقی است، مذهب سر فراز تشیع، از شعبه‏های پاکش سیراب خواهد شد.
ای بزرگ! امروز که می‏آیی، پنجره‏ها ستاره آویز میلاد آسمانی ات، لبخند می‏زنند. پرندگان بر دروازه‏های روشن مدینه، آمدنت را ترانه می‏خوانندو دریاچه‏های آبی عرفان، مژده رسیدنت را در گوش یکدیگر نجوا می‏کنند.
شانه به شانه بهار، در آغوش شکوفه‏های صدق و راستی از راه می‏رسی و شیعیان عشق، ورود خجسته‏ات را دف‏زنان به استقبال می‏آیند.
تو می‏آیی و قدم‏های جستجوگرت، جغرافیای دانش و آگاهی را درمی‏نوردد.
می‏آیی؛ بال‏های بلند معرفتت را بر این آسمان خالی می‏گسترانی و این گونه جهان، محصل همیشه مکتبت خواهد شد.

*******
صبح صادق

نسرین رامادان
پرتو رنگارنگ خورشید، اندک اندک بر فراز آسمان مدینه تابیدن می‏گرفت تا زمین، نظاره گر طلوع دوباره مهر باشد.
مدینه، بی صبرانه چشم به راه سپیده صبح بود.
... و ناگهان، نبض زمان تندتر از همیشه به تپیدن افتاده، شعله‏های سرکش و ابدی آتش، بیش از پیش، بر دوزخ جسم و جان ابلیس و خودش نشست و از پس ابرهای رحمت آفتابی برآمد.
زلال اشک، چونان شبنم سحرگاهی بر چشمان خسته مادر نشست مولودی از بطن عشق و طهارت زاده شد تا متن دین را بگستراند
و او صادق آل محمد بود و بنیانگذار نهضتی بزرگ؛ او چشمه سار فضل و دانش‏اش محلّ فیض چهار هزار درخت طوبی بود و آبشار عظیم عطوفتش، بنیان کن هر چه سنگِ خاراست.
او گستراننده نور پدر بود در تاریکنای جهای و روشنای دیده و دل باقرالعلوم علیه‏السلام ، شکافنده دانش‏ها.
اینک، فرشتگان، دسته دسته می‏آیند و به تماشای ابنُ المکّرمه می‏نشینند.
اینک، زمزمه تسبیح و تهلیل، از چار سوی مدینه، به گوش می‏رسد اینک، شمیم و عطر گل محمدی، سر تا سر زمین را پر کرده است و مشام جان‏های خسته شیعیان را می‏نوازد.
اینک، هزار هزار قافله دل، به دیدار آن امام می‏آید تا طلوع هشتمین ستاره عصمت از آسمان ولایت را جَشن بگیرد و مرهم عشق، بر زخم کهنه شیعه بگذارد.

*******
خورشید مدینه دانش

جواد محدثی
ای صادق آل پیامبر!
با بیانی بلیغ و کلامی فصیح، زبان رسای اسلام بودی.
با سخنانی حکیمانه، منطقی استوار و علمی سرشار، برگزیده روزگار بودی و بنده شایسته پروردگار!
تجسّم صبر و اخلاص بودی؛ چشمه جود و سخاوت، کوه حلم و بردباری، نام‏آور فراست و شجاعت و جلوه هیبت و جلالت.
چهره فروزان اهل بیت بودی، و وارث علوم رسالت.
از سلاله پیامبران بودی؛ عطر و بوی پیامبر را می‏دادی و مهابت و شکوه او را داشتی!
ای خورشید مدینه دانش! کدام معلمی را می‏توان نام برد که به اندازه تو، تربیت یافته مکتب عترت داشته باشد؟
کدام حوزه است که شاگردیِ تو، بر سر درِ آن نقش نبسته است؟
کدام فقیه است که خوشه‏چین خرمن حدیث تو نیست؟

*******
ششمین شاخه طوبی

سیدعلی اصغر موسوی
بشارت باد تو را، ای پاک‏ترین شهر خدا!
بشارت باد تو را، ای خانه سرشار از مهر!
بشارت باد تو را، ای روز آکنده از طراوت!
بشارت باد تمام لحظه‏های سبزِ سبزت را!
حیرتی زد جوش، زان نقش قدم، در طبع خاک تا نظر وا کرد، بر فرق‏اش گلستان ریختند
نام او بردند، اسمای قدم، آمد به حرف از لب او، دم زدند، آیات قرآن ریختند
آسمان، طرحی نو درانداخته و انتظار مردی را می‏کشید که نبوغ علوی‏اش، چراغ مصطفوی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را روشن نگهدارد.
تمام آسمان، همچون حریر رها در باد، با بال فرشتگان می‏رقصید و چراغ‏های بلورین عرش، آکنده از صداقت سبز بود.
خورشید و ماه، این پیشکاران آستان امامت، با خیل ستارگان، به پرتوافشانی خویش مباهات می‏کردند!
هفدهمین شکوفه «ربیع»، در حال باز شدن بود، شکوفه‏ای که نام مبارک «هشتمین معصوم»، حضرت جعفربن محمدصادق علیه‏السلام را به «ششمین» شاخه طوبی می‏آویخت و عرشیان را با نغمه «اَلسَّلامُ عَلیْک یا صادِقَ ال محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم » آشنا می‏کرد! این‏بار، نوبت مدینه بود، تا خاطرات مکّه را یاد آورد.
مولودی پا به عالم ناسوت گذاشت، که آگاه‏ترین مردم به رموز عالم لاهوت بود. برگزیده‏ای که علمش، فراتر از تمام علوم و اعجازش، فراتر از زمان و مکان بود!
اسلام، رهین اخلاق و صداقتش و تشیّع، مدیون «فقه» و علوم اوست.
بلوغ علمیِ شاگردان حضرت صادق علیه‏السلام در تمامی علوم، الهی و طبیعی، علمی و عملی و نظری و استنباطی، نشانه بی‏کرانگی اوست، نشانه عظمت عرشی اوست که رضای حضرت حق«جل جلاله» را در هدایت خلق دیده بود!

*******
مولا جان!

ای پیر لحظه‏های حقیقت فروز دل
رندان دهر، تشنه دُردی ز ساغرت
عشق و خرد که آینه‏داران هستی‏اند!
گردیده‏اند، محو تماشای منبرت
فقه و اصول و فلسفه، جز نقطه‏ای نبود
گر می‏گشود حوصله، اوراق دفترت
جاری‏ترین زلال ازل تا ابد تویی
نامیده کردگار جهان، چون که جعفرت علیه‏السلام

*******
صبح صادق
ابراهیم قبله‏آرباطان

در حوالی صبح، قطره‏های لطیف باران، صورت خاک گرفته مدینه را شست و با آهنگی منظّم و رقصی موزون، دست‏های التماس زمین را نوازش کرد.
بارانی که با وزش ملایم نسیم همراه بود، طراوتی به کوچه‏های مدینه بخشید.
آسمان مدینه، زیباترین لباس خود را بر تن کرده بود و انعکاس آبی آسمان، در چشم هر عابری، امام محمد باقر علیه‏السلام را به اعماق دریای بی‏کران اعجاز و کرامت خداوند بُرد. ناگهان، لب‏هایش به هم خورد: «اَلْحَمْدُ لِلّه رَبِّ الْعالَمینَ».
قدسیان، فوج فوج، بر خانه امام محمد باقر علیه‏السلام فرود آمدند؛ با طبق طبق احسان و برکت که برای خاکیان، از افلاک به ارمغان آورده بودند.
انتظار به پایان رسید و جهان، به جمال ششمین ستاره امامت روشن شد. صدای صلوات و شادی، تمام خانه را پر کرد و با بوی یاس و یاسمن در هم آمیخت. تا کودک پلک گشود و در آغوش گرم امامت جای گرفت، بوی سیب، تا ملکوت پیچید و آسمان، از قدومش متبرّک شد.
آمد، تا همه دنیا، با آمدنش صبحی راستین را به تماشا بنشیند و تمام مکتب‏های تشنه هان، از علوم غیبی‏اش سیراب شوند.
آمد، تا از واژه واژه کلام آسمانی‏اش، تمام مذاهب رونق بگیرند.
خوشحالی از دیدگان ملائک می‏بارد. زمین یکپارچه غرق شادی است. روز میلاد صادق آل محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم است.

*******
آبشار

مهدى زارعى
گل كرد ردپاى كسى كه به يمن او
با يك گل شكفته زمستان، بهار شد
مردى رسيد با سبد نور از بهشت
نورى كه شهد و شربت و سيب و انار شد
پس برتن كوير و در انبوه تشنگان
شهدى چكاند و خاك كوير آبشار شد
از سيب و از انار به هر جاهلى خوراند
علمش شكفت و عالم دهر و ديار شد
بر سستى فلاسفه و هر چه كه حكيم
دستى كشيد و سستيشان استوار شد
در انجما جبر كه نورى دميد، جبر
ذره ذره ذوب شد و اختيار شد
در دشت علم، هرچه غزال رمنده بود
با تير آسمانى فكرش شكار شد.
مردى كه چشمش آينه كائنات بود
چشمى كه هر كه ديد، دلش بى‏قرار شد
اما چه حيف! دوره آيينه هم گذشت
چرخيد چرخ و نوبت گرد و غبار شد
از دست روزگار به يك باره آينه
افتاد و وقت واقعه احتضار شد

*******
پيامبر رحمت و امام صادق

ميلاد پيامبر رحمت و امام صادق
انتظار آمد به سر اى بيقراران تهنيت
شد خزان سر، آمده فصل بهاران تهنيت
جلوه گر گرديده حق اى حق شعاران تهنيت
ساقى از ره مى‏رسد جمع خماران تهنيت
پرمشام جان شد از عطر نكوى تُفْلِحوُا
ميگساران باده نوشيد از سبوى تُفْلِحوُا
شد ربيع الاول و خوش رنگ و بو دارد ربيع
ازبهار و عيش و مستى گفتگو دارد ربيع
عيد زيباى برائت از عدو دارد ربيع
عيد ميلاد دو دلدار نكو دارد ربيع
موسم سرمستى دلهاى شيدا آمده
مصطفى با حضرت صادق به دنيا آمده
بشنو از بال ملائك نغمه توحيد را
در افق بنگر بروز واژه اميد را
حق طلب، از سينه ات بيرون نما ترديد را
اخذ كن از رهبران زنده دل تأييد را
با ولايت شو عجين و بر سر ميثاق باش
يا على برگو، به وصل يار خود مشتاق باش
دو نهال بارور در باغ دين روئيده شد
ياسهاى آسمانى در زمين روئيده شد
نخل حق در سرزمين مشركين روئيده شد
لاله در باغ دل اهل يقين روئيده شد
گلشن جان را ز عطر اين دو گل خوشبو ببين
رو نما سوى حجاز و جلوه يا هو ببين
عاشقان بُستان جانبخش دعا را بنگريد
اين دو نور عالم آراى خدا را بنگريد
باده نوشان مِى قالوابلى را بنگريد
وجه صادق را، جمال مصطفى را بنگريد
صد سلام و صد درود اين دو گل دلخواه را
سر دهيد اى عاشقان آواى صلى اللَّه را
سينه شد نورٌ عَلى نُور امتزاج نورشد
ديده حق روشن و چشمان باطل كور شد
بركليم ذى المعارج قلب عالم طورشد
بت پرستى در جهان منكوب شد مقهور شد
آتش آتشكده بى شعله و خاموش شد
طاق كسرى ريخت، ذكر يا اَحَد منقوش شد
آسمان عاشقى شد پر ستاره زين دو گل
عشقبازى با تداوم شد هماره زين دو گل
بر دل عشاق صادق شد اشاره زين دو گل
ديده دل شد گشوده بر نظاره زين دو گل
بر جمال اين دو ياس بى قرينه بنگريد
گاه سوى مكه گه سوى مدينه بنگريد
محور اسلام و قرآن در ثبات از اين دو مَه
مكتب توحيد باشد در حيات از اين دو مه
روشن آفاق تمام كائنات از اين دو مه
منجلى اوصاف بى پايان ذات ازاين دو مه
مِى فروشان مِى يكتا پرستى را ببين
جرعه‏اى يا هو بزن دنياى مستى را ببين
پرتوِ نور نبوت با امامت ديدنى ست
غنچه اخلاص از باغ ولايت چيدنى ست
وارد حصن ولايت هر كه شد در ايمنى ست
رمز عترت دوستى، بيزارى از نفسِ دَنى ست
نفس بگذار و ولاى آل ياسين را گزين
شو برى ازاهل بِدعَتْ روح آيين راگزين
مستى دل از مِى لولاك آل احمد است
هستى ما بسته بر خاك نعال احمد است
چشم ما در سير آفاق جمال احمد است
مركز پرگار خلقت كنج خال احمد است
دست ما در بر سراى آل احمد مى‏زند
قلب ما در هر طپش با يا محمد مى‏زند
كيستم من؟ ذره‏اى در آستان اهل بيت
آشناى دستهاى مهربان اهل بيت
شكر حق باشد دلم محتاج نان اهل بيت
گاه دستم گاه پايم گه زبان اهل بيت
من اُويسم بوذَرَم سلمانم و مِنّاستَم
بنده آشفته كوى اباالزهراستم
من اباالزهرايى‏ام نسل و تبار احمدم
گنبدالخضرايى‏ام شمع مزار احمدم
شيعه‏اى فارغ ز خويش و بيقرار احمدم
آرزو دارم كند حق همجوار احمدم
بنگريد اين از منيّت خسته گمراه را
عبد زهرا عبد طاها عبد آل اللَّه را
حمْيَرىِ دوره خويشم گداى صادقم
با همه نقصم اسير و مبتلاى صادقم
معصيتكارم ولى عبد سراى صادقم
خوب يا بد آرزومند دعاى صادقم
كاستى‏هاى مرا درمان كند خاك بقيع
كاش بودم ذره‏اى در بين خاشاك بقيع
كاش منهم يك پرستو در مدينه مى‏شدم
زائر كوى نبى بى قرينه مى‏شدم
كاش منهم كشته يك زخم سينه مى‏شدم
مرهمى بر درد بانوى حزينه مى‏شدم
كاشكى از جام زهرايى مرا شهدى رسد
دست من بر دامن نور خدا مهدى رسد

*******
دو صبح صادق

در هفدهم ربيع جلّ الخالق
كز مشفق دين دمد دو صبح صادق
هم جشن ولادت رسول مدني
هم عيد ولادت امام صادق (علیه السلام)

*******
طلوع آفتاب و ماه

امشب كه صفا با دل و جان همراه است
هنگام طلوع آفتاب و ماه است
هم جشن ولادت امام صادق
هم عيد محمدبن عبدالله است

*******
ميلاد امام جعفر صادق (علیه السلام)

تا پرتو نور صادق آمد
جاني به تن خلايق آمد
به به كه ز مشرق حقيقت
خورشيد همه مشارق آمد
در هفدهم ربيع الاول
آن سرور پاك لايق آمد
از دامن پاك امّ فروه
آن درّ يم حقايق آمد
اين گوهر باقر العلومي
كانون رجاء واثق آمد
تا چهر ، به از مهش عيان شد
احسن ز ميان خالق آمد
درياي فضائل و محاسن
عالم به جمالش عاشق آمد
بيمار دلان دگر ننالند
زيرا كه طبيب حاذق آمد
در پهنه عالم صداقت
الحق كه امام صادق آمد
شاگر درش ز كسب دانش
استاد به هر دقايق آمد
گر يكدل و يك زبان بود يار
حرفش به هدي مطابق آمد
از فيض وجود اوست بر خلق
رزق از در حيّ رازق آمد
از فيض در محبت دوست
اين شعر ز طبع «ناطق» آمد
در مذهب رسمي تشيع
گيرند ز علم او تمتع

*******
انوار صبح صادق

دكتر قاسم رسا
چون از افق برآيد انوار صبح صادق
در پاى سبزه بنشين با همدمى موافق
شد موسم بهاران پرلاله كوهساران
بستان پر از رياحين صحرا پر از شقايق
بلبل كه در غم گل مى كرد بى قرارى
شكر خدا كه معشوق آمد به كام عاشق
يك سو نشسته خسرو در بزمگاه شيرين
يك سو نهاده عذرا سر در كنار وامق
ابر بهار گسترد ديباى سبز در باغ
باد از شكوفه افكند بر روى آب قايق
بر آستان معشوق تسليم شو كه آن جا
صاحبدلان نهادند پا بر سر علايق
زد بلبل سحرخيز فرياد شورانگيز
كاى مست خواب غفلت و اى بنده منافق
شد وقت آن كه خوانند حمد و ثناى معبود
شد گاه آن كه نالند در پيشگاه خالق
از بوستان احمد بگذر كه بلبل آن جا
بر شاخ گل سرايد وصف جمال صادق(عليه السلام)
نور جمال صادق چون از افق برآمد
شد صبح عالم آراش بر شام تيره فايق
از شرق و غرب بگذشت نور فضايل او
چون آفتاب علمش طالع شد از مشارق
تن پيكر فضايل، جان گوهر معانى
دل منبع عنايات رخ مطلع شوارق
همچون صدف ز دريا دُرهاى حكمت اندوخت
چون گوهر وجودش شايسته بود و لايق
بر پايه كمالش محكم اساس توحيد
از پرتو جمالش روشن دل خلايق
خورشيد برج ايمان، شمشاد باغ امكان
گنجينه كمالات، سرچشمه حقايق
هادى شوند يكسر گر لحظه اى بتابد
نور هدايت او بر جسم هاى عايق
بر لوح سينه اوست آيات حق هويدا
وه! وه! عجب سوادى است با اصل خود مطابق
افكار تابناكش روشن تر از كواكب
انديشه هاى پاكش خرّم تر از حدايق
آيين جعفرى را بگزين كه دردمندان
درمان خويش جويند از اين طبيب حاذق
شاها «رسا» ندارد جز اشتياق رويت
بنماى رخ كه خلقى است بر ديدن تو شايق
در عرصه قيامت دست از تو برنداريم
كاندر شفاعت توست ما را رجاى واثق

*******
واپسین وصیت

همو بود، که در واپسین لحظه‏های حیاتش، خویشان خویش را فراخواند و در وداع آخر که همه چشم‏ها و گوش‏ها متوجه او بود، برترین سفارش را برای ما فرمود:
«شفاعت ما، هرگز به کسی که نماز را سبک شمارد، نمی‏رسد».
و ما، منسوب به اوییم. وی آن‏سان بود که می‏گفت. آیا ما نیز این‏گونه هستیم که می‏گوییم؟!

*******
پیام‏های کوتاه

* میلاد پایه‏گذار دانشگاه بزرگ جعفری، پایه‏گذار مکتب شیعه دوازده امامی، امام جعفر صادق علیه‏السلام ، مبارک باد!
* میلاد گل بوستان نبوی، وام‏دار شیعه علوی، امام جعفر صادق علیه‏السلام مبارک باد!
* طلوع آفتاب علم لدنی، امام صادق علیه‏السلام بر پهنای قرن‏ها فقاهت و اجتهاد، مبارک باد!
* صادق آل محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله آمده است و صابر راه حق و رئیس مذهب عشق؛ قدومش گلباران!
* امروز، در دشت دل‏ها، بوی دانایی دمیده است. تولد مکتب صادق علیه‏السلام و مذهب جعفری مبارک باد.
*خجسته سالروز طلوع خورشید هدایت، تبلور دُرّ دریای عصمت، تلألؤ نگین انگشتری امامت، شکوفایی گل بوستان احمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، ولادت صادق آل محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بر تمام دوستداران معرفت و حقیقت مبارک باد.
ماهنامه ادبی اشارات، مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما، شماره48
ماهنامه ادبی اشارات، مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما، شماره72
ماهنامه ادبی اشارات، مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما، شماره95
ماهنامه ادبی اشارات، مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما، شماره107
www.hawzah.net
www.shiati.ir
www. emam_sadegh.jahanpayam.net
/خ